23-24 აგვისტო. მშვენიერი დროა გაექცე ქალაქს, სიცხეს და უჰაერობას. მთავარია მოიფიქრო, სად შეიძლება გამყოლი სიგრილე იპოვო. მთაში კარგია. საქართველოში ბევრი "მთაა", შენ მხოლოდ აირჩიე. სწორედ ამ მარტივი ლოგიკით დავადექით რაჭის გზას.
რამდენიმე წელია რაჭაში არ ვყოფილვარ და მომეჩვენა რომ უკეთესი გზები დამხვდა. ასე რომ მსუბუქი, "კუკუ", "დაბალპასატკიანი" ავტომობილების მფლობელებს თამამად შეუძლიათ რაჭის სტუმრობა. ჩვენც ასეთი და თან "გაზიანი" ავტომობილით ვიყავით და დისკომფორტი არ შეგვქმნია არსად.
მარტივი მიმართულება ავირჩიეთ - საქართველოს ცენტრალური მაგისტრალიდან თერჯოლაში გადავუხვიეთ, ტყიბულიც გავიარეთ და შევუდექით აღმართს. ნაქერალასკენ... გინდა ყველგან შეჩერდე, ყოველ მომატებულ მეტრზე გადმოდგე კიდეზე და გადახედო ქვევით მოტოვებულ იმერეთს. ჩვენ სასურათე გადმოსახედიდან ფოტო ვერ გადავიღეთ, შუადღე იყო და მზე ისეთ ზენიტში ავიდა, რომ თეთრად იყო განსხივოსნებული იქაურობა და არაფერი გამოჩნდებოდა. ამიტომ რჩევა: იმ ადგილას ან დილით ადრე უნდა მოხვდეთ ან მზე რომ გადავა :)
ტბამდე ერთი ადგილია, სადაც წყაროა, რა თქმა უნდა, ძალიან ცივი წყლით და კოლორიტული მცხობელით. დიდი ლობიანები და ხაჭაპურები რთული გვერდასაქცევია. რადგან მარხვის პერიოდში აღმოვჩნდით იქ, ლობიანებში რაჭული ლორი არ აღმოჩნდა. მცხობელმა ისეთი სახით გაიკვირვა, მარხვაა და ლობიანში ლორს რა უნდაო - ვერ შეეპასუხებოდი.
გზად ერთ მონაკვეთზე მაინც წასძლია მანქანას სულმა, წყალი დაიმატა და ფოტოები გადაგვაღებინა. უღელტეხილზე უკვე ფიქრობ "რა მაგარია" და ცდილობ ყველაფრით ერთად დატკბე - სიმშვიდით, ბუნებით, სილამაზით, ცით, ხედით, ჰაერით, ტემპერატურით, წყაროს წლით... უქალაქობით! მაგრამ ყველაფერი ჯერ კიდევ წინაა და აგრძელებ გზას.
ნაქერალაზე რომ ახვალ, თითქოს ეგრევე ტბაზე გადიხარ. ნელ-ნელა, ცოტ-ცოტა შემოგეპარება ამხელა შაორი. გარშემო სულ ტყე და სიმწვანეა, მაგრამ ჩვენ მარჯვენა მხრიდან შევედით, სადაც უფრო დაბურული ტყის მონაკვეთია. ხალხიც ცოტაა, რადგან სამანქანო გზა არ არის, იქ მხოლოდ offroad-ისთვის განკუთვნილი ავტომობილები მოძრაობენ. ჩვენც სადამდეც შევძელით, შევედით და დანიშნულების ადგილამდე ფეხით მივედით ჩვენი ბარგიანად.
რჩევა ტყეში სიარულისას: ფეხზე ჩაიცვით ტალახზე ორიენტირებული ფეხსაცმელი :))) ნაწვიმარი არ იყო, მაგრამ ალაგ-ალაგ ისეთი ტალახი დაგვხვდა, შემეცოდა ჩემი ბოტასები.
დავბანაკდით ტბის პირას შემაღლებულ ადგილზე. წინ ტბა, გარშემო ტყე, თავზე ლურჯი ცა და ხეებში გამოპარული მზე... ყველაფერი იდეალურად იყო. უცებ დავორგანიზდით - გავშალეთ კარავი, ამოვბარგდით, მოვაწყვეთ საპიკნიკე ადგილი, მოვზიდეთ მთელი ღამის სამყოფი შეშა, დავანთეთ კოცონი, ავაცვით მწვადები ტოტებისგან გამოთლილ შამფურებზე, ჩავყარეთ ანკესები, დავსხედით და... სიჩუმე... ისეთი ნეტარება, როცა მწეველს მოწევაც კი ავიწყდება :)
ფოტოები დიდად ვერ გადავიღე. ჩხაკა-ჩხუკისთვის მოცდენა არ მინდოდა და თან შესაბამისად აღჭურვილიც არ ვიყავი. აშოლტილი ხეები, პატარა ფუმფულა ნაძვები (ისეთი ფუმფულები, რომ ერთი-ორს ჩავეხუტე კიდეც), კლდეებში და ქვებში ამოწვერილი ყვავილები, გაუვალი, მაგრამ ლამაზი ბუჩქები (სადაც ფანტაზიის მიხედვით დაძვრებოდნენ სხვადასხვა ცხოველები), რაღაც საშობაო მცენარესავით... მოკლედ ძალიან ლამაზია თითქოს ყველაფერი.
 |
| "აშოლტილი ხეები" |
 |
| ტბის პირი |
საღამოს საგრძნობლად აგრილდა. სასიამოვნოა, როცა 40 გრადუსიან სიცხეს გამოქცეული შარვალს და გრძელმკლავიან ზედას იცვამ. რაჭაში ნისლი ხშირად იცის, ჰოდა, არ დააყოვნა მორიგმა საოცრებამ. მთის ფერდობებიდან ისეთი ბურუსი დაიძრა ქვევით ტბისკენ, რომ მალე ხელშესახებიც გახდა.
 |
| ნისლის მიუხედავად, მეთევზე მაინც საქმეში იყო ;) |
 |
| ღამით ანკესის წვერს იქით აღარაფერი ჩანდა |
ნისლს არაფერი უჭირდა, მაგრან ნელ-ნელა მოიღრუბლა და ამინდი გაფუჭდა. როგორც წესი, ამინდის პროგნოზი არაა სანდო. ჩვენ რატომღაც მაინც ვენდეთ accuweather.com-ს და გვეგონა მზიანი და საკურორტო ამინდი გვექნებოდა ორი დღის განმავლობაში. ვახშმისა და კოცონთან მუსაიფის შემდეგ, მგზავრობით და დასვენებით დაღლილებმა კარავში დავიძინეთ. (მთელი საღამო ერთი ციყვი იმდენს დახტოდა ჩვენს გარშემო ხიდან ხეზე და ისე ხმაურობდა, ნერვული სისტემა დაგვიზიანა, მაგრამ თურმე უარესი წინ გველოდა), მალევე დაიწყო წვიმა და მგონი მსგავსი სიძლიერის და ხანგრძლივობის მთელი ზაფხულის განმავლობაში არ ახსოვდა რაჭას. ჩვენმა საზაფხულო კარავმა 2-3 საათის განმავლობაში ვაჟკაცურად გაძლო, მაგრამ მერე უკვე მსუბუქად ცრიდა შიგნითაც. გაგვეღვიძა ყველას. გარედან ჭექა-ქუხილის, მეხის დაცემის, ნიაღვრის, თქეშის და ათასნაირი ავისმომასწავებელი ხმები შემოდიოდა. ნელ-ნელა დავსველდით. აზრი აღარ ჰქონდა კარავში დარჩენას. მივატოვეთ ყველაფერი და მანქანისკენ წამოვედით. ბილიკი უარესად ატალახდა. ძალიანაც აღარ წვიმდა და ხეებშიც ბოლომდე არ ატანდა წვიმა. ჩვენთვის უკვე სულ ერთიც იყო, მთავარი იყო მანქანამდე მიღწევა. ახლოში ტურის ხმა ისმოდა, რომელსაც სულ უფრო და უფრო ვუახლოვდებოდით. ბიჭებიც ხმას აგონებდნენ. ვის ვისი ეშინოდა უფრო არ ვიცი, ის ისე ახლოს იყო, რომ გამიკვირდა რომ არ გადავეყარეთ. მალე ორმხრივი ღრიალით მივხვდით რომ ტურამ გვერდი აგვიქცია. 4 კაცს მანქანაში როგორ გვეძინა რთული წარმოსადგენი არ უნდა იყოს. დილით ჩემმა სახსრებმა ძალიან ინანეს, რომ სველ კარავში არ გავაგრძელე ძილი.
რჩევა ღამისთევისთვის: აუცილებლად იქონიეთ წყალგაუმტარი, ქარგამძლე, ბადიანი (კოღოებისგან დასაცავად) კარავი და გემრიელი საძილე ტომრები თავისი ქვეშსაგები "პარალონებით". როდესაც შესაბამისად ხარ ეკიპირებული, დაახლოებით იმ გაცვეთილი ფრაზის არ იყოს - "თავს ტანკში გრძნობ". მიუხედავად იმისა რომ ავტომობილი უფრო "ტანკურია", სრულებით არაკომფორტულია ღამის გასათევად,
დილით, ვითომც ღამეს მშვიდად ჩაევლოს, მზის სხივები გამორბოდნენ ტოტებიდან. დავუბრუნდით ჩვენს ბანაკს და ხელახლა მოვაწყვეთ საპიკნიკე ზონა, დავძებნეთ შედარებით წვიმას გადარჩენილი შეშა და ავაგიზგიზეთ კოცონი. წყალში ჩატოვებულ ანკესებზე ორი მოზრდილი კობრი დაგვხვდა. კვლავ ტოტებისგან გამოთლილ შამფურებზე წამოვაცვით თევზები, ნაკვერჩხალში ჩავყარეთ კარტოფილი, სიმინდი... მშვენიერი გამოვიდა. დიდად თევზის მოყვარული არ ვარ, მაგრამ ეს თევზი უგემრიელესი იყო.
ერთადერთი რამაც ოდნავი დისკომფორტი შეგვიქმნა ეს იყო სასმელი წყალი. მხოლოდ 10 ლიტრი წყალი გვქონდა და ვერ ვიკმარეთ, ერთხელ მოგვიწია ნიკორწმინდაში მარაგზე გასვლა.
რჩევა: ტბის პირას ერთ ადგილას (ამბროლაურისკენ მიმავალი გზის მხარეს) არის წყარო. თუ ახლოში დაბანაკდებით წყლის პრობლემა არ გექნებათ, მაგრამ თუ ჩვენსავით მარჯვენა ნაპირას შეხვალთ, წყლის არასაკმარისი რაოდენობა ნამდვილად შეგაწუხებთ.
ბოლოს, რა თქმა უნდა, ყველაფერი ავკეცეთ, ჩავბარგდით, ნარჩენები და ნაგავი ერთად შევკარით და წამოვიღეთ. ამას ხაზგასმით იმიტომ აღვნიშნავ, რომ არაერთი ნაბანაკარი ნაგავი დაგვხვდა. ადამიანებს, რომლებმაც ბუნების ხიბლი და მისი ფასი იციან, მიკვირს, იმდენი შეგნება რატომ არ აქვთ, რომ ღორების ჩინ-მედლებით არ დაბრუნდნენ ხოლმე უკან. შეიძლება ძალიან უხეში ვარ, მაგრამ სამწუხაროდ, რეალობა უარესია.
რჩევა: პატივი ვცეთ თუნდაც ერთმანეთს და ჩვენი დასვენების და ნებივრობის შემდეგ ნუ დავტოვებთ ადგილს აოხრებულს. აბა ეკოლოგიის პრობლემებზე და ბუნების მოფრთხილებაზე მგონი აზრი არ აქვს მოხსენების წაკითხვას :(
და ესეც გამოსამშვიდობებელი მატრაკვეცული "სელფშოტი"...
რაჭა, მომავალ შეხვედრამდე... :*
